14 maart

16 februari

7 januari 2025

9 december 2024

1-12 november

1 oktober

1 september

4 augustusNa dagenlang stilte, bel ik haar op. Ze klinkt zowaar meer als de moeder die ik ken. Ze herhaalt niet steeds weer opnieuw alles en lijkt minder gestrest te zijn. Dat is eigenlijk best fijn. Al treedt vervolgens opnieuw een langdurige telefoonstilte in.  Voorheen deed ze dat wel eens als ze boos op me was, of als ze vond dat ik haar maar eens moest bellen. Maar dat is eigenlijk al een tijd niet meer zo.

Op 1 juli zit ik weer op een werkdag bij mijn moeder thuis. De casemanager dementie komt kennis maken en inschatten wat de zorgbehoefte van mijn moeder zou kunnen zijn. Ik opper de behoefte aan huishoudelijke hulp. En zie, de casemanager heeft een directe ingang bij de WMO beslissers en zet de aanvraag in werking. Ze vermeldt de diagnose MCI, de chronische nierschade en hoort dat de wachtlijst vier maanden is. De betreffende medewerker zal mijn moeder binnenkort benaderen. Aan andere hulp of contact zegt mijn moeder geen behoefte te hebben. Het gaat toch goed?

Het rijbewijs van mijn moeder moet verlengd worden. Omdat ze 75+ is, betekent dat dat er een gezondheidsverklaring moet worden ingevuld en aan het CBR worden verzonden. Dat kan digitaal, dus dat doe ik net als vijf jaar geleden voor haar met gebruikmaking van haar DigiD. Ik moet eerlijk invullen dat er een diagnose is van nierschade en van Mild Cognitive Impairment. Het zijn directe vragen van het CBR en daar kan en mag natuurlijk niet over gelogen worden.

Gelukkig kunnen we. vrij snel terecht bij de Geriater in het ziekenhuis. De MMSE-test van bij de huisarts wordt door de arts-assistent herhaald. En hoewel je zou denken dat mijn moeder nu is voorbereid op het soort vragen dat gesteld wordt, is dat niet te merken uit haar antwoorden. De score is even goed (of slecht) als bij de huisarts. Ook hier blijft ze bevestiging zoeken door zich tot mij te wenden. Hierdoor uit zich de onzekerheid die een van de kenmerken van dementie is.

Er gebeurt veel, maar eigenlijk toch heel weinig. Ik voel me boos. Boos op mijn vader die jaren geleden is overleden en dus nu geen verantwoordelijkheid kan nemen. Natuurlijk weet ik dat die gedachte alleen al dom is, maar ik weet gewoon niet waar ik met mijn gevoelens van onzekerheid, ongerustheid en spanning heen moet. Ja, ik heb een zus. Maar die woont in een begeleid wonen project en heeft het niveau van een tienjarige of zo. Net zo ver weg bij mij vandaan als mijn moeder. En mijn moeder heeft altijd de contacten over het zorgplan en de begeleiding bij zich gehouden. Altijd zo weinig mogelijk bemoeienis gewenst. Mijn zus elk weekend en elke woensdag terug naar " huis" gehaald. En nu moet ik dus ook dealen met de zorg voor mijn zus.