Er gebeurt veel, maar eigenlijk toch heel weinig. Ik voel me boos. Boos op mijn vader die jaren geleden is overleden en dus nu geen verantwoordelijkheid kan nemen. Natuurlijk weet ik dat die gedachte alleen al dom is, maar ik weet gewoon niet waar ik met mijn gevoelens van onzekerheid, ongerustheid en spanning heen moet. Ja, ik heb een zus. Maar die woont in een begeleid wonen project en heeft het niveau van een tienjarige of zo. Net zo ver weg bij mij vandaan als mijn moeder. En mijn moeder heeft altijd de contacten over het zorgplan en de begeleiding bij zich gehouden. Altijd zo weinig mogelijk bemoeienis gewenst. Mijn zus elk weekend en elke woensdag terug naar " huis" gehaald. En nu moet ik dus ook dealen met de zorg voor mijn zus.
De spanning wordt zo groot dat ik me niet goed kan concentreren op mijn werk. Vrij nemen, is geen optie. Ik heb verplichtingen, deadlines en een eigen bedrijf. Als ik niet werk, komt er geen geld binnen zo simpel is dat. De hele dag door lijkt het of er een soort motortje van binnen loopt dat maar blijft draaien. Of er een sluimerende vulkaan binnen in me zit, vol hete lava die dreigt tot uitbarsting te komen.
In een helder moment, bel ik met de acupuncturist waar ik eerder ben geweest in verband met pijnklachten. Ik weet dat acupunctuur bij mij goed werkt en hoop dat dit kan helpen al die gloeiend hete lava van binnen die maar blijft doordraaien tot rust te brengen. Mijn energie weer op de goede manier te laten stromen.
Voor mijn moeder ga ik op zoek naar een alarmeringssysteem voor als ze nog een keer valt en niet overeind kan komen. Uiteindelijk kies ik voor een polsbandje met een grote ronde drukknop dat ze in huis moet dragen. Het bandje heeft de mogelijkheid om via Wifi van een tablet of mobiele telefoon verbonden te worden met het internet. Daar zou dan in theorie de mobiele telefoon of Ipad van mijn moeder voor gebruikt kunnen worden, maar dat is geen optie. Zij is van de generatie die de mobiele telefoon steevast uitgeschakeld heeft staan en met haar Ipad dingen weet uit te halen die je niet eens kunt bedenken, maar wel maken dat regelmatig allerlei instellingen zijn verdwenen en er tientallen tabbladen open staan. Niet echt een perfecte situatie voor zo'n cruciale verbinding als een persoonlijk alarm. Gelukkig biedt de webwinkel uitkomst in het vinden van een goedkope smartphone. Voor minder dan tachtig euro koop ik een exemplaar dat ik draadloos bij haar thuis met het internet kan verbinden en ingeplugd kan laten in een stopcontact dat zich buiten haar blikveld bevindt (anders gaat ze er maar mee lopen klooien). Op de slaapkamers boven, komt ze in principe toch niet omdat ze een paar jaar geleden in de slaapkamer beneden haar intrek heeft genomen. Ik programmeer de alarmknop zo dat als ze de knop indrukt, er zowel bij mij als mijn zus en mijn partner er een alarmsignaal op de telefoon klinkt.
Mijn moeder vindt zo'n alarm maar onzin. Niet nodig want ze gaat toch niet vallen. Na wat gemor, doet ze hem toch om haar pols en belooft hem zeker binnenshuis te dragen. Waarna ze me na een week vertelt dat ze hem alleen om doet als ze met de auto weg gaat en binnen niet draagt. Zucht.... "Mam, als je buiten valt, is de kans klein dat je heel lang blijft liggen. Er zal altijd wel iemand voorbij komen die je kan helpen of die een ziekenauto kan bellen. Bovendien werkt de armband buitenshuis niet, omdat die verbonden is met het internet bij je thuis. Je moet hem juist binnen om doen!"
Reactie plaatsen
Reacties