14 maart
Hoe snel gaat de tijd! Maar ook, als ik heel eerlijk ben, na bijna een jaar in de mallemolen van dementie ben ik ook wel moe. Heel erg moe. Mijn moeder heeft geen ziekte-inzicht en gaat dat ook niet krijgen. Mijn zus ziet het probleem niet en dat kan ik haar niet kwalijk nemen. En ik, ik moet alle ballen maar in de lucht zien te houden.
De casemanager die vorige maand nog aangaf een VV5 te willen aanvragen zodat mijn moeder alvast op de wachtlijst voor een verzorgingstehuis gezet kon worden, twijfelt nu. Ze weet niet zeker of de situatie wel ernstig genoeg is. Ik vraag me af of ze de toegezonden informatie wel goed heeft gelezen. Ze heeft het over grensgebied tussen MCI en dementie in de diagnose van de geriater, terwijl de meest recente diagnose toch heel duidelijk spreekt van dementie vermoedelijk ziekte van Alzheimer. Maar ze constateert ook dat het huis rommeliger is, en dat mijn moeder nog in pyama was toen ze aanbelde omdat ze niet wist dat ze zou komen.
Daarnaast heeft de thuishulp aangegeven dat mijn moeder iedere week zo'n beetje achter de voordeur klaarligt om direct om boodschappen te gaan en dan in de supermarkt eigenlijk vooral chocolade, ijs en tomaten wil kopen. Waarvan ze meer dan genoeg voorraad heeft. Maar ook dat ze wel erg vaak dezelfde, niet zo schone, trui aan heeft. Dat ze samen met mijn moeder kijkt wat ze wel nodig heeft, en dan aan het boodschappenlijstje wc-papier, brood en nog wat noodzakelijke spullen toevoegt.
Ik kan alleen maar hopen dat de casemanager toch overtuigd genoeg raakt als ze alle dit allemaal leest. Ze zegt dat zij er geen toegang toe heeft, zodat ik de rapportages maar aan haar doorstuur. In elk geval vraagt ze wel een tweede sociaal bezoek in de week aan. Gelukkig wordt dat snel geregeld. Mijn moeder denkt dat het, opnieuw, de huishoudelijke hulp is. Maakt niet uit dat ik haar vertel dat het niet zo is.
De bbrain die de casemanager zou bestellen (een soort digitale agenda met een scherm er op die dienst kan doen als geheugensteun) daar heb ik niks meer over gehoord. Misschien maar goed ook. Mijn moeder weigert al het alarm armbandje te gebruiken. Toen ze twee keer in één week gevallen was, had ze het niet om.
De medewerkster van Home Instead heeft voorzicht gepolst of ze niet eens met mijn moeder naar het verzorgingstehuis zal gaan om kennis te maken en een kop thee te drinken. En te kijken wat er aan dagactiviteiten zijn. Dat stuitte op een bot "nee". Waarom ze niet wilde, kon mijn moeder niet uitleggen. "Gewoon omdat ik het niet wil."
Zelf ben ik gewoon moe. En van vermoeidheid ook meer emotioneel. De huisarts verhoogt mijn dosis Prozac, die ik nodig heb om mezelf nog functionerend te houden in mijn veeleisende beroep. Ik heb ook weer acupunctuur. Het helpt mijn hoofd tot rust te brengen.
Reactie plaatsen
Reacties