Februari 2025

16 februari

Eind januari zag ik het echt even niet meer zitten. Een dwarse moeder die geen hulp wil, maar het overduidelijk wel nodig heeft. Die de medewerkster voor sociale contacten verwarde met een schoonmaakhulp en vervolgens niet wilde dat ze op een trapje zou staan omdat ze volgens mijn moeder te dik was. Waarna deze na een half uur onverrichter zake vertrok.

Nadat ik mezelf had weten te kalmeren, was ik toch maar op zoek gegaan naar aanvullende huishoudelijke hulp. Die gelukkig snel zou kunnen beginnen. Dat was mooi, want mijn moeders fixatie op het afhalen van de gordijnen en zemen van de ramen had epische proporties aangenomen. Nou ja, dat en het gegeven dat ze bij de intake meldde dat ze toch echt niet meer dan twintig euro per uur zou gaan betalen en voortdurend wilde weten wat het zou gaan kosten. En dan had ik haar nog wel een keer of tien uitgelegd dat samen met haar indicatie er door het CAK een eigen bijdrage zou worden opgelegd, welke afhankelijk is van haar inkomen. Of ze gebruik van de zorg maakte of niet, ze was dat bedrag toch verschuldigd. Waarbij het dan ook nog eens zo is dat ze het gemakkelijk kan betalen! Het huis is hypotheekvrij, de spaarrekening goed gevuld en er komt iedere maand meer geld binnen dan ze uitgeeft. Zelfs als ze er al jaren van overtuigd is dat ze maar "een klein pensioentje" heeft.

De dementieconsulente bevestigde vervolgens mijn vermoedens. De moeder van voor het verlies van haar rijbewijs, en die van de periode er na, dat waren duidelijk verschillende personen. Zij had de achteruitgang ook opgemerkt. En tot mijn schrik had ze het over een indicatie VV5 zodat mijn moeder alvast op de echte wachtlijst voor een verzorgingstehuis geplaatst zou kunnen worden.

Nu weet ik dat de beslismedewerker van het CAK toch al twijfelde tussen VV4 en VV5, maar een 4 had afgegeven omdat dat genoeg was voor de zorg die we wilden inzetten. Dus een 5 aanvragen zou niet heel moeilijk hoeven zijn.

De dementieconsulente gaat het in het volgende gesprek met mijn moeder bespreken. Haar vertellen dat ze nu nog invloed kan uitoefenen op welk verzorgingstehuis het wordt als het thuis niet meer gaat, in plaats van te wachten op een onvermijdelijke crisissituatie waarna ze maar moet zien waar een plekje vrij is. Dat gesprek is op 11 maart.

Inmiddels is de huishoudelijke hulp al geweest. En de nieuwe medewerkster voor de sociale activiteiten/contacten. Die trouw meldt dat mijn moeder al met haar jas aan bij de voordeur klaar staat om om boodschappen te gaan. Die samen met mijn moeder de vriezer en koelkast heeft uitgeplozen en alles dat ruim over de datum was (een vuilniszak vol) heeft weggegooid. En die er voor zorgt dat mijn moeder niet nog meer tomaten blijft kopen die ze niet nodig heeft. Mijn moeder vindt haar een bemoeial, maar ach... mopperen kan geen kwaad, er komt nu tenminste structuur in de boodschappen. De buren zijn gestopt met het meenemen van mijn moeder twee keer per week. Wat een hele belasting voor deze hoogbejaarde mensen was, maar wat mijn moeder niet inziet. Die vindt het maar raar dat ze "nu ineens" moeilijk doen.

Mijn moeder had zelfs een boodschappenbriefje gemaakt. Voor wat het waard was. Er stond diepvriesfriet op terwijl ze nog twee zakken in de vriezer had liggen, en loempia's waarvan ze er nog vijf had. Maar ze accepteert deze "bemoeial" in elk geval wel.

De huishoudelijke hulp lijkt ook in de smaak te vallen. Al is ze erg klein zodat mijn moeder het maar gevaarlijk vindt dat ze nauwelijks bij de gordijnen kan om ze af te halen zodat ze gewassen kunnen worden. Maar het is wel gedaan, zo meldt mijn moeder tevreden.

Gisteren zijn we weer op bezoek geweest. Waarbij opvalt dat ze ook dan gemakkelijk in één en dezelfde zin drie keer dezelfde vraag kan stellen. En ook weer begint over dat ze geen rijbewijs heeft maar dat vast nog wel kan halen.

Ze blijkt zelfs de deeltaxi gebeld te hebben om bij mijn zus op bezoek te gaan. Wauw.... eindelijk neemt ze dat beetje initiatief. En volgens eigen zeggen gaat ze ook met haar rollator om boodschappen. Nou is dat waarschijnlijk omdat haar dat gezegd wordt, maar toch. Positief.  Al kan de ergotherapeut niks uitrichten omdat ze weigert te oefenen.