Oktober 2024

1 oktober

Vandaag bestel ik alvast het verjaardagscadeau voor mijn zus namens mijn moeder. Ze is nog lang niet jarig, maar heeft haar lijstje alvast klaar en heeft besloten dat ze van mijn moeder de Toos en Henk scheurkalender krijgt. Of ik die maar even wil bestellen en betalen "van mama's rekening". Mijn moeder heeft daar ook al over gebeld. Dat doe ik dus maar voordat ik het misschien vergeet. Ik  bestel ook maar gelijk de Toos en Henk legpuzzel er bij en laat alles naar het adres van mijn moeder sturen. Alleen een scheurkalender lijkt me echt een te karig cadeau!

De verjaardag van mijn moeder is eerst aan de beurt, al heb ik geen idee wat ik haar kan geven. Ze is al niet de makkelijkste om iets voor de kopen, dus ik moet echt goed nadenken. Maar ja... wat ga ik dit jaar in hemelsnaam geven? Zal ik haar en mijn zus meenemen naar het naburig dorp en ze dan trakteren op lunch?

2-3 oktober

Oh oh... er is doorgedrongen dat ze echt niet meer in haar autootje mag rijden. Ik denk dat iemand haar verteld heeft dat ze best in een brommobiel kan rijden, zodat dat nu is waar ze haar zinnen op heeft gezet. Of die op voorraad zijn wil ze weten. Ze weet niet meer dat we het er vorige week over hebben gehad en dat ze toen geen belangstelling had. Zodat ik het niet aan de geriater heb voorgelegd met de vraag of dat in mijn moeders situatie een goed idee zou zijn. Maar nu wil ze het ineens wel! Ik probeer haar enthousiasme nog te temperen door te zeggen dat daar in elk geval geen rolstoel in zal passen. Volgens haar geen probleem, dan klapt ze de bank wel weg. "Uh.. mam, zo'n brommobiel heeft geen achterbank, dus welke bank wou je dan wegklappen?" Ze stapt er gemakkelijk overheen. Want het kan toch echt niet zo zijn dat ze niet meer kan autorijden. Ze wil autorijden!

Dezelfde avond heeft ze al vier keer gebeld. Om te vragen of ik haar rijbewijs heb verlengd. En weer leg ik uit wat er is gebeurd. Dat ze misschien haar verlopen rijbewijs kan inleveren en omruilen voor een a/m rijbewijs, maar dat ik niet weet hoe dat moet. Dat ze daar voor bij de gemeente moet zijn. Als ik al in bed lig, belt ze weer. Ontaarde dochter die ik ben, neem ik even niet op. Ik ben zelf ziek, erg niet lekker en kan haar niet 24 uur per dag zeven dagen in de week te woord staan. Soms is ze gewoon teveel.

De volgende ochtend heeft ze voor acht uur alweer gebeld. Dat ze de gemeente gaat bellen. Prima mam, moet je doen.

Vandaag neem ik contact op met de ergotherapeut die aan huis kan komen om haar te activeren. Dat lukt niet telefonisch dus dan maar per mail. Ik hoop dat ze de casus oppakt. Ook bel ik met de afdeling geriatrie om advies te vragen met betrekking tot een brommobiel. Is het verstandig dit te regelen, als het CBR haar niet veilig vindt om het rijbewijs te behouden? Er wordt voor later in de week een belafspraak ingepland.

4 oktober

De geriater neemt contact op. Ze heeft met de ergotherapeut gesproken die mijn moeder getest heeft, en die rapporteert problemen bij het behouden van overzicht, planning en probleemoplossend vermogen. Plus het CBR schijnt mensen heel vaak het voordeel van de twijfel te geven als het gaat om behouden van het rijbewijs. Het feit dat mijn moeder twee keer is gezakt voor de test, is genoeg reden om te zeggen dat het onverantwoord is haar in een brommobiel te laten rijden. Wat de vele blaasontstekingen betreft, blijkt het zo te zijn dat in verreweg de meeste gevallen geen laboratoriumkweek is gedaan en "voor de zekerheid" antibiotica is voorgeschreven.  Met als resultaat dat er sprake is van resistentie waardoor veel antibiotica nu niet meer zullen werken. Overleg met de huisarts leert de geriater dat het urinemonster dat wordt aangeleverd niet op kweek gezet kan worden omdat het niet goed is aangeleverd en/of te weinig is. Ja, de huisarts wil elke keer wel naar het laboratorium gaan sturen, maar dan moeten we zorgen dat een testbaar monster wordt aangeleverd. Pfff.... dat zal niet meevallen!

Even later belt de geriater weer, ze krijgt mijn moeder niet te pakken. Dat kan kloppen, want die heeft mij inmiddels al weer vier keer gebeld om te zeggen dat de dokter nog steeds niet gebeld heeft. En later dat de buren nu echt niet langer wachten met boodschappen doen, dus dat ze niet mee kan en geen boodschappen heeft. Ik beloof dat ik boodschappen voor haar zal bestellen. Al kan ze niet bedenken of en zo ja wat ze nodig heeft. Op goed geluk dus maar zelf bedacht wat ze nodig zou kunnen of willen hebben. Tussen nog meer telefoontjes van mijn moeder door. Lieve help... twee uur lang midden op de dag tijdens mijn werk alleen met mijn moeders paniek bezig zijn, valt niet mee.

7 oktober

Omdat mijn moeder alles altijd dicht bij zich heeft gehouden en nooit iets wilde veranderen, is er nu een probleem. De huisarts zit in de naburige stad, en daar kan ze dus nu niet meer zelf naar toe. Fietsen is uitgesloten en een driewieler wilde ze per se niet (eng), scootmobiel wilde ze niet (eng) en haar rijbewijs is ze kwijt. Zo eens per maand vermoedt mijn moeder een blaasontsteking, maar nu kan ze dus niet zelf een urinemonster naar de huisarts brengen.  Nou ja, ze kan het wel met de deeltaxi maar dat gaat ze toch niet doen. Een huisarts in haar eigen dorp zou ideaal zijn. Maar is onmogelijk. Sinds het faillissement van Co-Med is er in de wijde omgeving een patiëntenstop. Nou ja, oké dat heeft ze dan aan zichzelf te wijten dat ze nu een probleem heeft. Zelfs als het nu mijn probleem geworden is.

Mijn zus zit ook nog bij dezelfde huisarts als mijn moeder. Aan de andere kant van de stad waar ze woont. Gemakkelijk dichtbij zit een mooie praktijk. Die zelfs nieuwe patiënten aanneemt. Maar als ik bel, blijkt het toch anders te zitten. Alleen mensen die niet al een huisarts hebben en er zijn komen wonen, zijn welkom. Mijn zus dus niet. Ook al is ze gehandicapt, kan mijn dementerende moeder haar niet halen en brengen en woon ik 150km verderop. "Nee, sorry, het is niet anders."

Even ben ik heel erg boos. Op de situatie. Op mijn moeder. En op het feit dat ik het maar weer moet zie op te knappen. Al heb ik even geen idee hoe.

7-14 oktober

Voor mijn moeders verjaardagsweekend heb ik met haar vriendin afgesproken er 's ochtends in elk geval al tegen elven te zijn. Die komt dan ook. Ik heb het mijn moeder verteld, maar die nodigt de buren vervolgens voor de middag uit. Omdat ze dacht dat het 's middags was. Ok.. prima. Omdat ze boodschappen niet weet te plannen, heb ik gezegd voor gebak en dergelijke te zullen zorgen. Gelukkig zit er een uitstekende bakker in het dorp, al weet ik niet voor hoeveel mensen ik taartjes moet halen. Ik gok. Beter te veel dan te weinig.

Eigenlijk is het helemaal prima dat ze niet allemaal gelijk komen. Is het ook niet snel te druk! Wel presteert mijn moeder het om zeker een keer of vijf te vertellen (alsof het nieuws is) dat ze niet auto mag rijden, maar dat ze niet snapt waarom niet. Ik leg het haar geduldig uit. Vijf keer. Maar ze vindt toch dat ze goed rijdt. En dat ze hier zo zenuwachtig van wordt.

Helaas lukt het me niet deze keer de auto mee te nemen, omdat ik alleen ben. Buikgriep in huis... dus mijn moeder mag nog even naar haar autootje kijken dat op de oprit staat. Ik probeer wel alvast de tenaamstellingscodes en kentekenbewijs plus verzekeringsgegevens bij elkaar te krijgen. En dan  blijkt maar weer eens wat een ongeorganiseerde chaos haar papieren zijn. Ik moet twee kasten, drie lades en een kluis doorspitten om ze te vinden. Ruim een jaar geleden was ik al begonnen met haar documenten te organiseren in mappen en allerlei onbelangrijke oude troep weg te gooien, maar heb dat klusje nooit af kunnen maken. Omdat bij elke reclamefolder mijn moeder vond dat dat versnipperd moest worden of toch bewaard. Ook al ging het om bankafschriften van twintig jaar geleden. En sindsdien is er van alle nieuwe brieven ook weer een nieuwe chaos gemaakt. Onbelangrijke prullaria in de kluis. Belangrijke papieren hap snap overal tussendoor.

Gelukkig weet mijn moeder nu wel dat de auto ouder is dan ze dacht. En dat de prijs die ik er voor hoop te krijgen echt niet te laag is.

14-25 oktober

Sinds de verjaardagsvisite en op haar inpraten met betrekking tot toch proberen zelf in actie te komen, om iedere dag een stukje met de rollator te gaan lopen en zo uiteindelijk zelf naar de supermarkt te kunnen lopen, is het stil geworden. Mijn moeder hoort niet graag dat ze iets moet doen. Nog erger dan voorheen lijkt ze dan in de contamine te gaan. Bijna als een klein kind dat lekker toch niet gaat doen wat je wil dat ze doet. Ze zegt "ja" maar aan alles is af te lezen dat ze "nee" denkt en dat ze het toch gewoon niet gaat doen.

Heel vaak wordt het dan ook stil en hoor ik haar een tijdlang niet. Tot afgelopen zaterdag. We zijn een dagje in Eindhoven en net als we op een terrasje zitten, gaat mijn telefoon. Mijn moeder wil dat ik eten voor haar bestel via Thuisbezorgd. Dat gaat nu alleen even niet. Ik beloof haar het wel voor morgen te kunnen regelen, maar dat lijkt ze niet te willen. Ok prima.

Later blijkt dat op een of andere manier ze het zelf heeft kunnen regelen. Of nou ja, zelf, waarschijnlijk heeft mijn zus het voorelkaar weten te krijgen. Prima natuurlijk.

Van mijn zus krijg ik berichtjes waarom ik vrijdag bij haar op de woonvorm kom praten met haar begeleider. Eerst wil ze dat mijn moeder er bij is (maar ja, dat heb ik liever niet, want die gaat niet willen horen dat mijn zus wat minder zorgtaken voor haar op zich moet nemen) en daarna wil ze weten waarom ik eigenlijk kom. Mmmmm.... dat smaakt naar een soort van tegenwerking door mijn moeder, die nooit "bemoeienis" heeft gewild. Ik heb vrijdag maar weer een vrije dag ingeboekt. Kunnen we na afloop gelijk de auto meenemen.

28-31 oktober

Het is gebeurd. Afgelopen vrijdag de auto van mijn moeder opgehaald. En het gekke is, hoewel ze er okee over is dat de auto weggaat, kan ze nog steeds niet accepteren dat ze niet meer mag autorijden. Ze vraagt binnen het uur zeker vijf keer waarom ze niet meer mag rijden, vertelt dat ze goed kan rijden en nog nooit een ongeluk heeft gemaakt (al vraag ik me wel af waar het deukje in het rechter portier dan vandaan komt) en dat allerlei jongelui wel gevaarlijk mogen rijden. Tegelijkertijd zegt ze ook bang te zijn het autorijden te verleren, want ze heeft "al een week" niet meer gereden. Als ik haar vertel dat het toch echt wel veel langer is dan een week, is ze verbaasd. Twee maanden? Nee hoor, dat kan niet waar zijn.

In het weekend heb ik ook maar gelijk de auto verkocht. We gaan hem donderdag inleveren bij het autobedrijf dat mijn minimale verkoopprijs bood na enig onderhandelen. Toch best wel emotioneel hoor. De auto weghalen bij je moeder en die dan ook maar gelijk verkopen. Ik moet het wel doen, want aan mijn moeder kan ik dit niet overlaten.

Ik probeer mijn moeder alternatieven aan te dragen. Zo zou ze met haar rollator naar de supermarkt kunnen lopen. Koppig als ze is, vindt ze dat geen optie. Achter de rolstoel met mijn zus kan wel, maar de rollator... nee dat loopt niet lekker. Waarom kan ze niet uitleggen. We hebben mijn zus afgeleverd, maar zonder rolstoel want die wilde ze niet meenemen. Wat voor mijn moeder aanleiding is mijn zus "trut" te noemen. Ik schrik er van. Mijn moeder heeft mijn zus nog nooit iets onaardigs genoemd. Gaan we nu een glijdende schaal van toenemende agressie en frustratie meemaken?

Op zaterdag is ze dan toch met de rollator (en mijn zus er naast op de fiets) naar de supermarkt gelopen. Ik hoop dat ze er gewend aan raakt, want het biedt haar toch een activiteit en hoe minimaal ook een beetje vrijheid. "Ik moest wel", zegt ze "want ik had boodschappen nodig". Dat is wel gek. Want vrijdagochtend is ze nog met de buren om boodschappen geweest en heeft ze voor zo'n zestig euro gekocht. Dus wat zou ze dan nu nog nodig hebben? Zo wordt nog maar eens benadrukt dat plannen en overzicht behouden gewoon zich gewoon echt niet meer in haar gereedschapskistje bevinden. De achteruitgang zet door.

Dat wordt nog eens extra duidelijk als ze me vertelt dat ze nu geen huishoudelijke hulp meer heeft, omdat de hulp die ze (zwart) had baarmoederhalskanker heeft. Ze heeft het dan over een hulp die al zeker tien jaar niet meer komt, maar lijkt dat niet te beseffen. Als ik haar zeg dat dat al heel lang geleden is, houdt ze vol dat het een week of drie is. Na die hulp heeft ze nog een aantal jaar een ander of misschien zelfs wel twee anderen gehad, maar sinds een jaar of twee, drie (precies weet ik het ook niet) moet ze het zelf doen. Ze heeft wel geprobeerd via de WMO huishoudelijke hulp te krijgen, maar dat verzoek werd afgewezen. Sinds de diagnose dementie is er een nieuwe aanmelding en staat ze op de wachtlijst. Inmiddels al een maand of vier. Dat lijkt ze ook te zijn vergeten. Oei oei... ik maak me steeds meer zorgen over haar geheugenfunctie.