November 2024

1-12 november

Het is betrekkelijk rustig. Behalve dat ik natuurlijk meerdere keren achter elkaar moet blijven uitleggen dat mijn moeder echt niet meer auto mag rijden (en ook nooit meer auto zal mogen rijden), lijkt ze zich er wel bij neergelegd te hebben geen auto meer te hebben. Ze weet dat de auto verkocht is. Tenminste, dat weet ze negen van de tien keer. De tiende keer is ze verbaasd dat ik de auto voor haar verkocht heb. En dat ze haar autootje mist, is een gegeven.

Via de dementie casemanager is ook de "buddy" van het sociale benaderingsteam langs geweest. Hoewel de casemanager aan mij vertelt dat mijn moeder daar een goede klik mee had, vertelt mijn moeder wat anders. En blijft ze keer op keer vragen waarom deze mevrouw nou precies bij haar komt. Mijn moeder zegt haar minder aardig te vinden dan de casemanager. Maar ach, daar hecht ik niet zo veel waarde aan. Als mijn moeder iemand lastig vindt, of iemand haar tegenspreekt, dan is het "een kreng". En zelfs mijn zus, die in haar ogen nooit iets kwaads kan doen, is al een keer "trut" genoemd. Alleen omdat ze haar rolstoel niet bij zich had toen mijn moeder bedacht dat ze wel naar de supermarkt kon lopen. Maar dan alleen achter de rolstoel. Per se niet met de rollator. "Want dat vind ik niks".

De vermindering van het stressniveau rondom haar rijbewijs uit zich ook in een groter probleemoplossend vermogen. Op 11 november belt ze me 's avonds dat haar afzuigkap kapot is. Echte paniek hoor ik niet. Ze heeft alle buren al gevraagd om hulp en samen met de overbuurman een nieuwe besteld, die ook zal worden geïnstalleerd. Gelukkig! Hoef ik er niet op stel en sprong heen.

17 november

Dat vervanging van de kapotte afzuigkap geen probleem zou opleveren, is te optimistisch gedacht. Ik weet niet wie de afzuigkap heeft uitgezocht, maar de megawinkel waar hij via internet  besteld is zou hem niet alleen thuis afleveren, maar ook installeren. Op een of andere manier lukt dat niet, en wordt de kap niet opgehangen. Ik hoor een verhaal van mijn moeder,  dat de overbuurman de kap dan wel zal ophangen maar nu nog geen tijd heeft, maar dat is een ander verhaal dan de buren hebben. Die hebben haar geholpen met bestellen, hebben contact gehad met de service en te horen gekregen dat volgende week een andere monteur komt om hem op te hangen. 

Blijkt dat mijn moeder daar in een dag tijd al drie keer aan de deur geweest is om te vragen hoe het nou zit. En ze het haar al drie keer opnieuw hebben uitgelegd. In een handgeschreven briefje aan mijn zus leggen ze dat nog een keer uit. 

Gelukkig stuurt mijn zus die briefje via Whatsapp aan mij door zodat ik nu ook weet hoe het zit en niet op stel en sprong een installateur regel die de kap tegen een behoorlijke prijs komt ophangen. Ik vraag mijn zus het telefoonnummer van de overburen en besluit ze een berichtje te sturen om te bedanken voor hun hulp en om uit te leggen waarom mijn moeder drie keer hetzelfde vraagt. Ja, natuurlijk zal mijn moeder het niet op prijs stellen als ze weet dat ik de overburen heb geïnformeerd over haar dementie maar ze moeten het wel weten. Ze wisten het namelijk niet en hebben nu een " ahah-momentje". Ze beloven haar te helpen als ze kunnen en mij te bellen als er weer iets aan de hand is. 

En net als dat min of meer achter de rug is, belt mijn moeder alweer. Er staat water in het keukenkastje. Van een afstand kan ik natuurlijk niet zien waar dat water vandaan komt. Zomaar op stel en sprong er heen gaan, gaat ook niet. Er is thuis van alles te doen en voor te bereiden voordat morgen weer een megadrukke werkweek begint. Ik vraag haar of ze een loodgieter kan bellen. Het lijkt er op dat ze dat morgen wel zal kunnen. Ik ben benieuwd.....  voor de zekerheid zoek ik alvast een loodgieter op die snel ter plekke kan zijn mocht ze het niet klaarspelen. 

25 november

De verstopte afvoer is gerepareerd en de afzuigkap opgehangen. Hoera voor de plaatselijke loodgieter, die er wel een hele dag mee bezig is geweest. Ben benieuwd wat voor rekening dat gaat opleveren!

Omdat het bijna de verjaardag van mijn zus is, gaan we er zaterdag heen. Eerst mijn zus ophalen en dan meteen met haar naar de mobiliteitswinkel om naar een scootmobiel te kijken. Mijn zus is de afgelopen jaren steeds minder mobiel geworden, misschien ook wel deels door het gebrek aan beweging omdat mijn moeder haar voortdurend in de rolstoel wil zetten om er dan achter te lopen. De rollator vindt mijn moeder niks en ongemakkelijk. Ik weet niet waarom een rolstoel beter is maar vermoed dat het iets met ijdelheid te maken heeft. Net als toen ze wel een elektrische fiets kocht, maar de accu niet op de bagagedrager zichtbaar mocht zijn en per se in het frame moest zitten. De smoes was dat de fiets anders te zwaar werd aan de achterkant. De ware reden, die pas naar buiten kwam door doorvragen, bleek dat anderen vooral niet mochten zien dat ze op een elektrische fiets reed. Die ijdelheid is precies de reden dat ik denk dat ze wel achter een rolstoel wil lopen maar niet een rollator wil gebruiken.

Een scootmobiel voor zichzelf vond mijn moeder eng. Ze durfde niet en wist er niet mee om te gaan tijdens de proefrit op kruipsnelheid in de winkel. Ze was pardoes de etalage in gereden omdat ze de hendel aan het stuur bleef inknijpen (wat gas geven is) omdat ze dacht dat het een soort handrem was. En omdat een scootmobiel eng was voor mijn moeder wist ik bijna wel zeker dat ze mijn zus zo ontmoedigen er een voor zichzelf te kopen.

Mijn zus zat direct met een brede glimlach op een opklapbare scootmobiel en reed achtjes door de winkel of ze nooit anders gedaan had. Buiten ging ze de stoep op en af als een volleerde gebruiker. Kopen dus en niet aarzelen. Pas later aan moeder vertellen. Die wel tegensputterde maar vervolgens er niets meer aan kon doen.

28-30 november

Een doorbraak. De scootmobiel van mijn zus is vandaag geleverd en mijn moeder kon haar nieuwsgierigheid niet bedwingen en is met de deeltaxi naar mijn zus gereisd. Niet dat ze me dat verteld heeft, ik zie het in haar online bankieren app. Fijn... nu maar hopen dat ze dit vaker gaat doen.  Ik hoor niet of het goed bevallen is maar ga er van uit dat als er iets niet goed was, ik dat nog dagenlang zou horen Dus het is vast goed gegaan.

In het weekend gaan we op bezoek in het verzorgingstehuis waar mijn schoonmoeder met dementie verblijft. Zij heeft vasculaire dementie en hoewel ze zich met hand en tand verzet heeft tegen het verlaten van haar huis, lijkt ze daar na een paar weken al geen last meer van te hebben. Ze vindt het er zelfs geweldig. Ze heeft aanspraak, krijgt lekker te eten en er wordt goed voor haar gezorgd. Ze wil er nooit meer weg. En ach, wie wie is begint voor haar een beetje lastiger te worden, maar het maakt niet uit. Iedereen krijgt een knuffel.